Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Po zagraniu w Monochrom i Dungeon, które nie przypadły nam do gustu, daliśmy ostatnią szansę Adventure games by Volcanic Island. Niestety, nie ujęła nas ona ponownie. To po prostu nie jest nasz styl. Przykro nam, że tak nisko oceniamy, ale nie ma innej możliwości.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Na weekend postawiliśmy sobie wyzwanie zagrania w trzy ostatnie Exity wydane przez Dino. Są one naszymi ulubionymi, ponieważ była to pierwsza gra escape, w którą graliśmy, więc cieszyliśmy się, że mogliśmy do niej wrócić po długim czasie. Pierwszej nocy zagraliśmy w Catacombs of Terror, które nie zrobiło na nas aż takiego wrażenia, a po jego ukończeniu mieliśmy bardzo sprzeczne uczucia co do tego, czy Exit jest łamaczem serc tylko z nostalgii... Następnej nocy przyszła kolej na Robbery on the Mississippi i po jego zagraniu byliśmy przekonani, że Exit jest naprawdę świetny. Na koniec, w niedzielę, zagraliśmy najłatwiejszy z nich, czyli Cursed Rollercoaster. Cóż, trzeba zaznaczyć, że była naprawdę łatwa, poza jednym drobnym potknięciem i wykorzystaniem pierwszej wskazówki była chyba najłatwiejsza z całej trójki pod względem poziomu początkującego. Koniec końców żałowaliśmy, że graliśmy w nią wieczorem, gdy spała nasza jedenastoletnia córka, która z pewnością mogła mieć wpływ na rozgrywkę... W każdym razie, najsilniejszym doświadczeniem w grze był napad na Misssipi, ale kolejka górska, choć przeklęta, również była bardzo zabawna.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Najpierw zakupiłem duże GH i po nieprzychylnej opinii żony, że tak trudna gra nie zagra, zostałem zmuszony do wypróbowania gry solo. No ale w końcu to nie do końca to samo.Cóż, gdy tylko dowiedziałem się, że ma zostać wydana mniejsza i uproszczona forma, z samouczkiem, odniosłem wrażenie, że powinna się sprawdzić jeśli chodzi o granie w dwie osoby. Nadszedł D-Day, Lion's Backbone zakupiony, insert zakupiony, karty zafoliowane. Zacząłem malować figurki w bardzo trudnych warunkach, pani ciągle lamentowała, że nie będzie się dobrze bawić i że to straszne, po czym prawie zmiażdżyłem figurkę Czerwonej Gwardii, którą wtedy grała. Skończyłem malować elementy i nadszedł dzień D2, z ciągłymi lamentami przygotowałem grę i obserwując zirytowaną twarz mojej żony, zacząłem wyjaśniać zasady. W końcu, najwyraźniej decydując, że lepiej słuchać męża niż zostać wdową, zamknęła się. I milczy do dziś... Nie z solidarności, ale była tak zaabsorbowana GH! Skończyliśmy Lion's Backbone, założymy go jeszcze raz dla innych postaci, a potem pójdziemy na całość.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: