Oceny gracza: Oceniam grę podstawową, oba rozszerzenia, Agorę i Panteon. Wraz z nimi jest to świetna kompleksowa gra w małym pudełku. Trudno jest śledzić wszystko i nie da się grać we wszystko, trzeba zmieniać strategie w trakcie gry, więc pozostaje ona intensywna i zabawna przez cały czas. Nie rozumiem tylko, dlaczego gra została podzielona na trzy pudełka. Brakuje samego fundamentu senatu i bogów, i to nie tylko z powodu pozornie bezsensownych przerywników filmowych na planszy.

Oceny gracza: Ocena po graniu 2x4 godzinyTa gra to spełnienie moich marzeń. Czuję, że naprawdę przeżywam ogromną przygodę. Obie noce byłyśmy w nią całkowicie pochłonięte (grając "tłumaczę" angielskie teksty, więc czytanie nie jest idealne...) Po skończeniu zastanawiamy się co dalej, gdzie iść dalej, co zrobiłyśmy źle, gdzie wrócić, a gdzie zdecydowanie nie wracać. Moim zdaniem gra jest idealna dla dwóch graczy, w trójkę lub czwórkę czekanie na własną turę może stać się nieco nużące, choć to zależy od tego, jak grupa do tego podchodzi. Pewnie solo też byłoby świetnie, ale brakowałoby mi komunikacji między graczami. Pierwszą grę uznaliśmy za łatwą, być może było to spowodowane możliwością odtworzenia niemal całego pakietu przygód Frankensteina poprzez stworzenie potwora. Podczas drugiego meczu nie mieliśmy już tej opcji i cały czas graliśmy całkowicie na krawędzi. Zmuszało nas to do przemyślenia każdego ruchu i sprawiało, że byliśmy tym bardziej podekscytowani, gdy udało nam się wrócić "do gry" z tej krawędzi. Czas gry ustalają sami zawodnicy.

Oceny gracza: Do tej pory poznaliśmy tylko niemowlęta. Ale my już się boimy mamusi!

Oceny gracza: Kwiaty dają nam popalić... i czasami pomagają. Rozszerzenie, które nie zaburza balansu gry, a dodaje kolejny ciekawy element. Przez większość czasu mamy dość zarośnięty plac zabaw.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Whodunit z historycznym twistem. Do tej pory rozwiązaliśmy dwie sprawy, wszystko pięknie się łączy, człowiek się czegoś uczy, a śledztwo sprawia przyjemność, ale też daje mózgowi dużo pracy.

Oceny gracza: Przyjemna i sprytna gra, która świetnie nadaje się do grania z dziećmi. Z rozszerzeniami ma przyzwoitą zmienność.

Oceny gracza: Pozytywy: - Zdecydowanie motyw, który dobrze sprawdza się w grze. - Gra jest przyjemna, zwłaszcza gdy trafia się combo. Negatywy: - Brak równowagi między klanami, ale z tym można sobie poradzić. - Gorszy jest jednak deckbuilding. Jeśli masz pecha, że w menu pojawiają się tylko złe karty (nie daj Boże, może dwa razy), nic nie możesz na to poradzić. Nie kupujesz? Zostaniesz z podstawami, prawie niegrywalnymi. Ale kupowanie pluffów oznacza, że w 99% przypadków wystawisz przeciwników na znacznie lepsze karty. Nie mam nic przeciwko częściowemu wpływowi przypadku w grze strategicznej, o ile mogę coś z tym zrobić, zmieniając swoją strategię. Tutaj nie jest to możliwe. - Zasadniczo jedyny sposób na wygraną i przesuwa się na skali wpływów. Ale gdzie się nie ruszasz, chyba że masz ogólną zdolność i / lub karty, aby to zrobić. Czasami możesz wygrać walkę, ale intryga walki często zależy od... twojej pozycji na skali wpływów. To znaczy, nie możesz wygnać wpływów na wczesnym etapie? Pod koniec gry nie można już nic z tym zrobić. Losowość może nieodwracalnie zrujnować grę, a szkoda.

Oceny gracza: Świetny sposób na grę w dungeon crawl bez mistrza lochów i bez aplikacji, z dużo mniejszym "bałaganem na stole" niż w Folklore... Ogromna różnorodność potworów i sprytnie kontrolowane zachowanie. Gra oferuje różnorodne scenariusze i możliwość tworzenia własnych...

Oceny gracza: Od dawna miałem na oku Drizzta, ale odstraszał mnie fakt, że ludzie często kupują te gry tylko dla figurek. Ostatecznie była to bardzo miła niespodzianka, nie mieliśmy czegoś takiego w domu: szybki (1-1,5 godziny) dungeon crawl ze świata D

Oceny gracza: Z dobrą grupą ludzi może być zabawnie, ale z dobrą grupą ludzi nawet pchły są zabawne... Podobał nam się temat, możemy użyć czarnego humoru, ale jako gra po prostu nie działa. Podejmowanie decyzji, kogo przejechać, nie stanowi żadnego dylematu i czułem się bardziej jak nauczyciel oceniający ćwiczenia z retoryki. Frajda z roli inżyniera wyniosła 0/10. Druga strona jest nieco lepsza, zwłaszcza próba odgadnięcia, co może zadziałać na obecnego inżyniera (cóż, nic tak naprawdę nie działa, patrz poprzednie zdanie). Koniec końców "zepsuliśmy grę", wyrzuciliśmy wszystkie wylosowane karty na tory i od czasu do czasu pośmialiśmy się z niektórych argumentów. Gra jest... nie jest. Wydawała się bawić przynajmniej nastolatków, ale ostatecznie i tak woleli grać w coś innego. Gwiazdka za kilka zabawnych kart.

Oceny gracza: The Throat ma wszystkie zalety Gloomhaven bez negatywów - naprawdę lubimy duże GH, kiedy w nie gramy, ale trudno jest wczuć się w przerażający setup. Tutaj gra jest od razu na stole. Fabuła w dużym GH jest praktycznie ignorowana, tutaj naprawdę czuję, że gramy w kampanię fabularną (mimo że system jest świetny). Dobrze zaprojektowane wejście do gry (scenariusze samouczka) - nawet ktoś, kto nigdy nie grał w GH, może przejść pierwszy scenariusz Throalu w kilka minut. Gram jako demon, to też plus :D W tej chwili Całun w pełni zastępuje duże GH, ale chętnie do niego wrócimy po ukończeniu, gameplayowo oba są zajebiste. Jedynie wciąż nie podoba mi się grupa najemników o nazwie "Garbus", kojarzy mi się bardziej z żarłocznością niż walką - ale to po pierwsze indywidualna sprawa, a po drugie drobiazg, angielskie tłumaczenie jest w porządku i nie znaleźliśmy żadnych bzdur.

Oceny gracza: Jeśli grasz w grę z mniej niż 4 graczami, to rozszerzenie smart car jest świetne zarówno dla kapitalistów, handlowców, jak i robotników. Pozwala doświadczyć dynamiki całego kraju. Automaty są skomplikowane i potrzeba trochę czasu, aby się z nimi uporać, ale znowu nie grają nudno, a nawet "ciągnięcie automatów" jest bardzo interesujące z perspektywy symulacji. Gra z automatem będzie, przynajmniej początkowo, dłuższa niż gra z odpowiednią liczbą żywych graczy, co może już nie być dla wszystkich. Dla mnie jednak godziny przy Hegemony mijają niesamowicie szybko.

Oceny gracza: Niesamowita mapa i zabawna gra edukacyjna bez przemocy, która pisze piękne, choć czasem dość okrutne historie. Niektórych może zniechęcić czas rozgrywki, ale leci on niewiarygodnie szybko - podczas gry naprawdę czujesz się, jakbyś planował loty kosmiczne. Graliśmy od dwóch do czterech graczy i przy każdej liczbie gra działa, a nawet przy wyższych liczbach nie nudzisz się, czekając na swoją kolej, próbując znaleźć idealną trasę do docelowej asteroidy lub księżyca, lub złożyć maszynę, która tam dotrze, a nawet zdoła coś zrobić. A kiedy w końcu uda się skolonizować księżyc po X grach - świetnie!

Oceny gracza: Świetna gra dla dwóch osób. Ogromna liczba dróg do zwycięstwa, konieczność ciągłego dostosowywania strategii, potrzeba kontrolowania dużej liczby rzeczy i niemożność kontrolowania wszystkiego (zawsze trzeba z czegoś "zrezygnować"). Na planszy ciągle coś się dzieje, a sytuacja w grze może się znacząco zmienić za pomocą jednego ruchu. Czas gry jest bardzo długi - ale nie jakoś rewelacyjnie, godziny mijają jak nic.

Oceny gracza: RPG w grze planszowej :) Bardzo fajny system levelowania bohaterów, wraz z którym rośnie trudność przeciwników. Smoki są brutalne, ale smoki mają tendencję do... Sympatyczny system śmierci, który nie oznacza ani eliminacji, ani całkowitego uwięzienia pokonanego bohatera (co byłoby szaleństwem w tak długiej grze). Możliwość wcielenia się w stwory i wyciągnięcia z tego czegoś dla siebie sprawia, że nawet 4 graczy nie będzie się przy tej grze nudzić.

Oceny gracza: Mamy 2 edycję, wciąż się uczymy. Każdy mecz daje nam popalić, jest bardzo wymagający strategicznie i jednocześnie zabawny. Przypadek odgrywa tylko niewielką rolę. Przez to, że trzeba sklejać i malować modele, można się do nich mocno przywiązać, przynajmniej ja cierpię jak zwierzę, gdy któryś ma umrzeć. Każda gra jest zupełnie inna i wiele zależy od nas - jak zbudujemy teren, jak zbierzemy grupę... Negatywy? Polecam ją tym, którzy nie boją się wyzwania, dłuższych bardziej skomplikowanych gier i mają w domu partnera do zabawy.

Oceny gracza: Doskonała i pięknie wykonana gra, nowatorska tematyka ptaków. Pierwotnie mieliśmy na nią oko jako grę rodzinną do zabawy z dziećmi, spełniła to idealnie. Jednak zaintrygowała nas na tyle, że chcemy zagrać w nią sami w dwie osoby. Obfitość ptaków sprawia, że nie robi się od razu nudno i monotonnie. Jako gra rodzinna ma duży plus w tym, że nie jest niszcząca i nawet przegrany ma wiele okazji, by odwrócić losy do końca.

Oceny gracza: Świetna gra. Tematyczna, zabawna, zmuszająca do myślenia, a jednocześnie zmuszająca przegranego do gry. Bardzo fajny mechanizm "pasożytowania" na przeciwniku.

Oceny gracza: Super wszechstronne euro.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Fajna gra detektywistyczna, tylko nie polecam grania solo - w tej grze to nie działa, wszystko sprowadza się do przerzucania kart. Wspólna dyskusja i dedukcja wynosi ją na znacznie wyższy poziom. Sprawa ma sens, niektóre wskazówki bardzo łatwo przeoczyć w natłoku informacji, szczególnie na początku. Ślepe zaułki są fajnie rozwiązane, można je dość szybko zdemaskować.

Oceny gracza: Graliśmy już w Arkham Horror, Dark Omen i Descent, ale Mansion of Terror złapał nas w swój uścisk i nie puścił. Gra ma świetny klimat i świetnie się gra we dwoje, nikogo nie brakuje, a obaj śledczy mają pełne ręce roboty. Od pierwszego scenariusza gra jest dość wymagająca, ale dzięki temu zwycięstwo (i każdy częściowy sukces) odczuwa się tym lepiej.

Oceny gracza: Proste zasady, ciekawe strategicznie. Każda gra jest zupełnie inna. Świetna dla dwojga, z niecierpliwością czeka na masakrę w czwórce.

Oceny gracza: Jakim cudem Sorcerer tak długo nam umykał? Absolutnie genialna gra. Kości, choć czasem mam ochotę wrzucić je do Mount Doom, zazwyczaj można odwrócić strategią. Niesamowita synergia w taliach, każdy ruch musi być przemyślany, nie można po prostu rzucać kart na stół. Jeśli zarówno pech kości, jak i tasowanie talii idą w parze, może być kiepsko, ale znowu, fajnie jest "czaić się" na ewentualny błąd przeciwnika - który można wykorzystać również w tym przypadku.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Nigdy nie lubiłem quizów i nie chciałem w nie grać, ale Mikołaj przyniósł nam Dziesiątkę i była to bardzo duża niespodzianka - w przeciwieństwie do innych gier wiedzowych, Dziesiątka to prawdziwa gra. System Push your luck dodaje jej mocy i świetnie się przy niej bawimy. Mamy rozszerzenie, patrzymy na Czechy - chociaż nie sądzę, że od razu dostaniemy pytania, bo pamiętanie, kiedy kto wygrał w piłkę nożną, przekracza moje zdolności rozróżniania :D

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Nigdy nie przypuszczałem, jak bardzo spodoba mi się gra dla ZSRR. Mieliśmy trzy mecze z rzędu, każdy o zupełnie innym przebiegu. Gra zmusza do myślenia, do tego, by nie zwalniać, przewagi przechylają się ze strony na stronę, każdą kartę trzeba zagrać strategicznie i naprawdę bardzo świadomie. Nie mogę się doczekać, aby wypróbować USA, chociaż w domu wygląda na to, że "komuchy" są tu na stałe.Absolutnie świetna gra dla dwóch graczy, którzy lubią myśleć z grami.

Oceny gracza: Świetne wprowadzenie do świata Lovecraftiańskiej grozy, grywalne z dziećmi. Trochę za dużo polegania na kostkach dla dorosłych graczy, fabuła na tym cierpi, ale jest porywająco rewelacyjna. Dla bawiących się rodzin polecam :)