Oceny gracza: Najbardziej cenię sobie tematykę i wizualizacje. Wychowałem się na 3 Muszkieterach i podoba mi się, jak motyw przewodni został włączony do gry.

Oceny gracza: Zastanawiałem się, który Azul wybrać. Ostatecznie wybór padł na Letohrad i nie żałuję. Jest dobry...

Oceny gracza: Wzbogacenie Brassa o budynek browaru to świetny pomysł. To wciąż Brass, świetna gra.

Oceny gracza: Świetna gra, w której wiele robi wymyślna oprawa wizualna i temat. Podoba mi się, że wersja dla dwóch graczy jest oddzielona od wersji dla trzech i czterech graczy i wykorzystuje osobny plan gry. Za wszystkim stoi ekonomia, która daje grze odpowiednią dawkę oomph. Rozgrywka podzielona jest na dwie części. Era kanałów, w której startują gracze. Potem gra się "resetuje" i zaczyna się era kolejowa, w której jest pełna prędkość. Każdy gracz ma zapas żetonów budynków, które stara się sensownie rozmieścić na mapie. Trzeba się zastanowić co, kiedy i gdzie umieścić. Te akcje muszą być dobrze połączone z kartami, które trafiają do jego ręki. Następnie są połączenia między miastami i portami, które tworzą ważne arterie transportowe i handlowe. Sposobów na zbudowanie swojego imperium handlowego w czasach rewolucji przemysłowej jest wiele.

Oceny gracza: Muszę podziękować Rexowi za tę niesamowitą grę, która po prostu potrzebuje języka angielskiego. Rewelacyjne tłumaczenie, wielkie dzięki. Inaczej pomysłowe połączenie klasycznego deckbuildingu z poruszaniem się po mapie gry. Robienie hałasu kostkami, które wracają do gracza w postaci obrażeń było świetnym pomysłem. Sposobów na wymyślenie punktów zwycięstwa jest mnóstwo.

Oceny gracza: Bardzo fajną funkcją jest przydzielanie ról. To była jedyna rzecz, która dawała mi klimat dawnego Orientu. Przebieg bitew to taka dziwna mieszanka planowania i przypadku. Na pewno nie oddaje jakiegoś szczególnego klimatu. Oczekiwałbym większej głębi dla ilości poszczególnych kroków do wykonania w rundzie. Zamiana honoru wojownika na honor damjoa, możliwość walki w nie więcej niż jednej prowincji na rundę itp. działa bardzo dobrze w grze, ale wątek Sengoku ją zabija. Gdyby gra budowała się na innej, nie tak konkretnej tematyce, której zdecydowanie brakuje, nie bałbym się ocenić jej wyżej.

Oceny gracza: Nie spodziewałam się tego, ale podobało mi się.

Oceny gracza: Jako gracz Splendora chciałem go wypróbować. Jest lepiej. Karty szybciej przechodzą w ręce i można załatwić więcej spraw. Wreszcie temat w Century jest bardziej odczuwalny.

Oceny gracza: Jeśli idę zagrać w grę i nie mogę, bo serwer się zawiesił, to coś jest bardzo, bardzo nie tak. Przepraszam, ale nie mogę tego tolerować!

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Temat, trudność, wizualizacje idealnie połączone do zabawy z dziećmi od około 5 lat. Dzięki temu mamy go na biurku dość często.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Bardzo wyrafinowana dama.

Oceny gracza: Ładnie wyglądający, prosty dungeon crawling. Gra nie oferuje jakiejś strategicznej czy taktycznej orgii, ale utrzymuje duże napięcie. Prawie wszystko zależy od rzutu kostką, gracz nie wie, jaką część mapy odkryje, jakie wydarzenia napotka. Z drugiej strony, traktowanie gry całkowicie poważnie, zwłaszcza gdy gracz często nie ma możliwości wpłynięcia na wynik, może być frustrujące pod względem rozgrywki. Dla mnie jest to doskonała gra dla grupy graczy, którzy chcą dużej gry, chcą klimatu, chcą gry planszowej, w której karty, kostki, elementy, krótko mówiąc, są wszystkim, ale nie lubią rozbudowanych zasad, nie chcą wymyślać skomplikowanych strategii lub nie lubią konfliktów między graczami. W mojej terminologii - porywająca gra na respie.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Chyba nie potrafię tego do końca opisać, ale po prostu kocham tę grę. Ma piękny, odkrywczy klimat.

Oceny gracza: Bardzo ładny design, atrakcyjny motyw, ale o tym za chwilę. Sporadycznie gra się zacina i wtedy czuć lekką schizofrenię. Z drugiej strony, dzieciom całkiem się podobało.

Oceny gracza: Lubię AT, lubię epickie doświadczenia. Gra o Tron udaje, że planowanie działań jest sposobem na zmianę sytuacji, ale w rzeczywistości gra jest zbudowana na sojuszach, których ku mojemu niezadowoleniu zasady w ogóle nie uwzględniają. Dzięki temu strategia gry traci na znaczeniu.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Podoba mi się, że choć jest to gra dla dzieci, to wchodzi w głębię, z którą dzieci sobie poradzą, a rodzice bardzo docenią. Sama gra jest niezależna od języka. Grafika jest niesamowita, wstawki wewnętrzne są przemyślane w szczegółach. Nie mam wrażenia, że oszczędzono na jakimkolwiek wydatku i dotyczy to również ceny. Najbardziej w grze podoba mi się to, że jest podzielona na dwie części, powierzchnię, która składa się z heksów i loch, który jest cały na planszy gry. To właśnie połączenie tych dwóch odrębnych jednostek sprawia, że ta gra dla dzieci jest dla nas wyjątkowa. Smuci mnie to, że naprawdę trudno ją znaleźć.

Oceny gracza: Dla mnie dobra, jako jedna z gier dla najmłodszych.

Oceny gracza: To jest chwytliwe.

Oceny gracza: Gra, która potrafi połączyć przedszkolaka i dorosłego gracza, dać obu przyjemną rozgrywkę i równe szanse na wygraną zasługuje na niezłą ocenę. Karak to gra, która nieczęsto trafia na dno naszego stosu gier dla dzieci. Budowanie lochów i różne zdolności bohaterów są przyjemne. Są to elementy, które wyróżniają tę grę spośród innych gier dla dzieci, w które gramy.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Piękna gra z dużą ilością elementów. Dla mnie lepiej w większej liczbie graczy. Podoba mi się to.

Oceny gracza: W grę wchodzi wiele strategii gry.

Oceny gracza: To jest chwytliwe. Gra wymaga umiejętności wnioskowania o kierunku wiązki, co jest trudniejsze niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Od czasu do czasu wynik przeprowadzki zaskoczy cię. Jak dla mnie, dobra gra.

Oceny gracza: Czyste euro z prostymi zasadami, a jednak ma strategiczną głębię i piękny temat.

Oceny gracza: Doskonały romans z dużą ilością strategii i sporą dawką suspensu.

Oceny gracza: Ze wszystkich dziesięciominutowych gier ta jest niesamowita.

Oceny gracza: To prawdopodobnie moja najczęściej grana gra. Zawsze lubię w nią grać...

Oceny gracza: Rozszerzenie budzi we mnie nieco sprzeczne uczucia. Z jednej strony widać próbę uczynienia z tego rozszerzenia samodzielnej gry, co może być ciekawym wejściem do gry dla wielu graczy, którzy nie posiadają gry podstawowej. Nie pociąga nas model gry w duecie lub stada. Mimo że rozszerzenie w zasadzie daje nam tylko nową talię kart ptaków, naprawdę lubię grać z nimi. Efekty kart są ciekawie zbudowane, to znowu coś nowego.

Oceny gracza: Doskonałe rozszerzenie. Nie tylko dodaje materiał do gry. Skrzydła Europy posuwają grę do przodu.

Oceny gracza: Nie wydaje mi się, żeby nektar zmienił grę tak zasadniczo, żeby trzeba było z jego powodu przepisywać całą grę. Za cenę tak wielu zepsutych komponentów z podstawki daję pół gwiazdki w dół. Jednak dalej bardzo nam się gra podoba. Ptaki Oceanii są przepiękne.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Podoba mi się obróbka i tematyka, ale nie czuję tego podczas gry, a szkoda. Może odkryję magię tej gry.

Oceny gracza: Zabrałem się za tę grę już jakiś czas temu i wciąż jestem pod wrażeniem.

Oceny gracza: W domu jest popularna, gramy w nią dość często.

Oceny gracza: Zdalnie przypomina mi Dobble, ale dla młodszych graczy i nie tak zabawne.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Szkoda, że nie wiem, gdzie skończyła. Niewiele z niej pamiętam, ale graliśmy w nią dość często. To było bardzo dziecinne. Gracze musieli pokonać mapę gry za pomocą kostek. Na niektórych polach znajdowały się pułapki. Wiem, że były jakieś drewniane pryzmaty, które gracz mógł ustawić na polu za sobą, aby utrudnić grę przeciwnikowi. Potem musiał jakoś podnieść "złoty posąg", który chyba symbolizował żółty kawałek, i wrócić z nim na start. Pozostali gracze próbowali go złapać. Minęło 20 lat od kiedy w to graliśmy, nie pamiętam. Daję tę ocenę z nostalgii.

Oceny gracza: Można w nią grać z dziećmi, które opanowały pexy. W porównaniu do pexów gra jest prostsza, ma klimat i nie jest tak konkurencyjna i konfliktowa.

Oceny gracza: Obecnie najczęściej wybierana gra w domu. Jest niewiele dni, kiedy nie gramy w nią. Czapki z głów dla autora.

Oceny gracza: Szukałem alternatywy dla gry Draco, której nie mogłem znaleźć. Zamiast krasnoludów polujących na smoka, w tej grze mamy zespół naukowców polujących na raptora. Podoba mi się modułowy, dwustronny plan gry, który oferuje imponujące 460 800 kombinacji. Pomaga to trochę w regrywalności. Unikalne postacie każdego z 10 naukowców uważam za wybijające się ponad resztę. Nie postrzegam tematu gry jako taniej blaszki, mimo że jest to prostsza gra.

Oceny gracza: Mocny temat. Duże różnice między zdolnościami ras i fajna oprawa wizualna, sprawia, że gra ma wspaniały klimat. Trochę przeszkadza mi to, że konflikt jest w stylu "gdy dwóch się bije, trzeci się śmieje". Z kolei system zdrady jest absolutnie genialny. Dla mnie jedna z najlepszych gier w jakie grałem.

Oceny gracza: Czasami więcej oznacza więcej...

Oceny gracza: Połączenie kostek worker placement i kart jest tu fantastycznie połączone. Gra jest niesamowita. Uwielbiam jak motyw bezludnej wyspy jest wpleciony w całą grę.

Oceny gracza: Ten scenariusz przemówił do mnie. Na pierwsze wrażenie nie pasowało to do tematu spektaklu, ale w końcu wszyscy bohaterowie mogą być częścią ekipy filmowej, a temat i jego potraktowanie jest świetne.

Oceny gracza: Po pierwszej rozgrywce w sześć osób muszę powiedzieć, że jest to strzał w dziesiątkę. Podobało mi się, interakcja między graczami działała pięknie. To, co chciałem, prawie nigdy nie działało. Przyjmuję do wiadomości, że gra w tym duchu nie może być traktowana całkowicie poważnie. To po prostu kociołek zabawy, a gdy tak to ująć, jest bezbłędny.

Oceny gracza: Strategiczna gra wojenna, która nie jest ani prosta, ani skomplikowana i która doskonale oddaje klimat walk o władzę w Japonii epoki Sengoku. To, co czyni tę grę wyjątkową w mojej opinii, to zarządzanie armią i balans, który działa, a jednocześnie ma sens.

Oceny gracza: Temat Sengoku działa na mnie. Podoba mi się połączenie kart i jednostek. Ikusa wydaje mi się bardziej epicka, ale może w nią grać maksymalnie trzech graczy.

Oceny gracza: Pomysłowo pomyślana Civka. W porównaniu z poprzednią wersją, budowanie miasta jest prostsze i sprawia, że rozgrywka jest znacznie bardziej zwinna. Barbarzyńcy są znacznie bardziej aktywni na mapie. Z pomocą miast możesz rozszerzyć swoje wpływy na mapie. Podoba mi się sposób, w jaki działa handel. Mapa nie odsłania się stopniowo, ale praca z nią jest o wiele przyjemniejsza. To, do czego się przyzwyczaiłem, to brak armii. Ta Cywilizacja czuje się dla mnie inna o tyle, że poprzedni Sid Mayer polegał na budowaniu silnej struktury wewnętrznej narodu (miasta, piramida technologiczna, establishment polityczny). Tutaj spojrzenie na Cywilizację jest skierowane raczej z zewnątrz niż z wewnątrz. Pewnie będzie mi się podobać nieco bardziej.

Oceny gracza: Nie pociągała mnie postać Sida, ale po zagraniu zahaczyłem o ogromną ilość strategii, klimat i w końcu tematykę. To jest super.

Oceny gracza: Więcej cudów, nacji, części mapy ładnie rozbudowuje grę. Osobowość przestaje być przedmiotem abstrakcyjnym. Karty inwestycji dodają więcej strategicznych decyzji. Ogólnie rzecz biorąc, Civilization staje się bardziej złożone i grywalne z tym rozszerzeniem.

Oceny gracza: Piękne wizualizacje i miły relaks przy lampce wina.

Oceny gracza: To był trochę eksperyment, ale się udało. Zostaliśmy złapani.

Oceny gracza: Nawet po rozegraniu kilkudziesięciu partii, nadal lubię tę grę, mimo że jest to raczej filler i nie ma moim zdaniem zbyt dużej głębi.

Oceny gracza: Dla mnie Top gra, która korzysta z pierwszych epizodów Star Wars. Zobacz opinie ...

Oceny gracza: Oprócz pięknego designu, postać ta jest również ciekawa pod względem rozgrywki. Nie posiada żadnej formy obrony, co jest równoważone przez dużą ilość "żyć".

Oceny gracza: Matka gier planszowych...

Oceny gracza: Jest pomysłowy, bardzo leci w grupie.

Oceny gracza: Stworzenie gry, która będzie bawić ponad pokoleniami jest dla mnie wymagającym kryterium. Tutaj to się udało. Piękna gra rodzinna.

Oceny gracza: Ja wciąż odkrywam tę grę, ale z nieukrywanym entuzjazmem. Komiksowa grafika pasuje. Jeśli chodzi o ilość składników, to mam wrażenie, że wszystkiego jest wystarczająco dużo. Wkładka wewnętrzna nie jest wadliwa. Istnieją 4 księgi scenariuszy. Każda książka zawiera średnio 4 misje. Opisy misji zawierają minimum tekstu, co odbieram jako znaczny plus. Regulamin ma 20 stron. Moim zdaniem nie są one najlepiej napisane, ale na szczęście nie są skomplikowane. FAQ jest dostępny do pobrania. Jest dużo gry na różnych karach terenowych. To, za co muszę pochwalić Kevina, to świetne radzenie sobie z pracą zespołową Turtles, w postaci dzielenia się wydarzeniami. Ciekawe jest też dla mnie to, że o ile Żółwie ustalają swoje akcje za pomocą kostek, to złoczyńcy robią to za pomocą kart. To tak jakby kostki i karty były zestawione ze sobą.

Oceny gracza: Ma atmosferę. Chwalę MindOk za ten wybór i za wydanie kolejnych rozszerzeń, dzięki.

Oceny gracza: Plan gry jest jednym z najlepszych elementów tej gry, a to głównie dlatego, że opiera się na informacjach, które mamy o Marsie. Pozostałe dwie mapy gry są więc dla mnie świetnym dodatkiem, ale tak naprawdę nie wprowadzają innowacji do gry jako takiej. Terraformacja Marsa może być w pełni rozgrywana bez tego rozszerzenia. Gra może nie zestarzeje się tak szybko. Dla mnie fajne urozmaicenie i tak już dobrej gry.

Oceny gracza: Nie uważam tego rozszerzenia za konieczne, ale skoro rozszerzenia do gier są tak bardzo dyskutowane przez wydawców, postanowiłem wesprzeć MindOk, aby pokazać moje uznanie dla ich wysiłków, aby dać nam, graczom, świetne gry.

Oceny gracza: Jak na to, jak mały jest, jest niesamowicie złożony. Kostki nadają jej ładunku zarówno pod względem projektowym, jak i rozgrywki.

Oceny gracza: Kuloodporna karta. Częściowym minusem jest wspólny zapas kart, których jest "tylko" 18 rodzajów. Strategicznie dają mnóstwo możliwości. Podoba mi się swoboda w ustalaniu charakteru swojej frakcji za pomocą kart budynków, podobnie ulepszanie statków, a następnie relacje między jednostkami i kartami taktyki. Szkoda, że rozszerzenie Confrontation jest nie do zdobycia, wtedy dodałbym gwiazdkę.

Oceny gracza: Twilight Empire to wspaniałe uniwersum. Jak na razie spotkałem się z nią tylko w Rex final days of an Empire i bardzo mi się spodobała. Każda rasa postaci jest szczegółowo opisana, a ja tego chcę. Dużo smaczków na kartach. Dzięki temu gra wpełza mi pod skórę i mogę ją przeżywać. Dlatego nie chcę grać tego po angielsku. Dużo tekstu, którego nie potrafiłem przetworzyć tak jak w moim ojczystym języku. Czas gry jest długi, ale dzięki temu doświadczenie jest tym mocniejsze dla gracza. Dla mnie jest to najlepsza gra planszowa z czeską lokalizacją. Dziękuję tłumaczom za doskonałą pracę.

Oceny gracza: Idealny do zabawy z dziećmi. Gra nie jest konfliktowa, a za każde rozwiązane zadanie przyznawany jest prawdziwy diament z "plastiku". Co jest chyba ulubionym elementem całej gry przez nasze dzieci.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Połączenie kart i kostek do gry jest świetne. Dzięki szerokiej gamie kart przedmiotów i dwóm poziomom zdolności bohaterów, mogę odczuć rozwój mojej postaci w trakcie gry. Podczas samej gry nie odpoczywałem zbytnio. To wymagająca gra, w której kluczowe jest zaplanowanie akcji z wyprzedzeniem, tak aby sensownie budowały się na sobie. Czasem kostki pomagają, czasem grzebią całkowicie.

Oceny gracza: Zabawa, ale jak na mój gust więcej losowości niż strategii.

Oceny gracza: Kostki i czas rzeczywisty sprawiają, że ta gra jest bardzo trudna. Liczba graczy to temat do dyskusji. Klimat jest świetny, połączenie z aplikacją idealnie pasuje do tej gry.

Oceny gracza: Gra o tematyce Indiany Jonesa z piękną grafiką. Tematyczny deckbuilding i minimalistyczne worker placement. Najważniejsze jest tu zarządzanie zasobami. Opłacają one większość ważnych akcji, a dotarcie do nich jest tym, co gracze starają się robić przez większość czasu. Mapa gry z lokacjami utrzymuje temat i przywołuje miłą atmosferę. Obok mapy gry znajduje się dość abstrakcyjna skala eksploracji, która reprezentuje wysiłki graczy w celu odkrycia tajemnic wyspy Arnak. Nie wydaje mi się, by postępy na tej skali szczególnie trzymały się motywu przewodniego, ale pod względem rozgrywki sprawdza się ona dobrze. Ponadto jest to sposób na zdobycie kluczowych punktów zwycięstwa. To, co najbardziej podoba mi się w Arnak, to sposób, w jaki wszystkie elementy gry są ze sobą połączone. To rodzaj zupy, którą lubimy...

Oceny gracza: