Oceny gracza: Była to gra wprowadzająca po wejściu do klubu Epitrapezion (Akademii Gier Towarzyskich) i mogę powiedzieć, że była to miłość od pierwszego wejrzenia. Od razu zakochaliśmy się w tego typu grach. Łatwa do nauczenia, ciekawa taktycznie. To tylko kwestia czasu, aż inne tytuły z serii 7 Cudów lub im podobne - Hadara itp. trafią do naszych sklepów. Zwykle gramy w nią w 3 osoby, ale uważam, że jest bardziej zabawna i ekscytująca w 4 lub 5 osób. Nie graliśmy jeszcze w większym gronie, ale mogę później podzielić się wrażeniami. Dla nas 5/5 również ze względu na oprawę wizualną i wprowadzenie nowej wersji.

Oceny gracza: Bardzo prosta, trochę losowa, trochę taktyczna, w każdym razie rodzinna gra odpowiednia zwłaszcza dla początkujących.

Oceny gracza: Bardzo interesująca koncepcja z naprzemienną mechaniką, w której w jednej rundzie pracujesz z kartami, które wymieniasz z przeciwnikiem po zagraniu każdej z nich, a w następnej rundzie pracujesz z kartami, które ci pozostały, ale tym razem bez wymiany z przeciwnikiem. Zamiast tego otrzymujesz trzy karty Ery do wymiany, ale nie możesz ich wziąć na rękę po wymianie, ale musisz je natychmiast zagrać. Ilość zasobów jest ograniczona, a miejsca na ich przechowywanie jeszcze mniej, więc trzeba się dobrze zastanowić, jak wykorzystać te opcje. To, co najbardziej podoba mi się w tej grze, to końcowa mechanika punktacji, która zapobiega gwałtownej gonitwie za punktami. Zamiast gorączkowego polowania na punkty, istnieje potrzeba zrównoważenia produkcji piwa i chleba, ponieważ towary, których sprzedajesz mniej, będą po prostu twoim ostatecznym wynikiem. Nagle pozornie prymitywna gra o zarządzaniu zasobami staje się całkiem przyzwoitą łamigłówką i strategią, która stawia wysokie wymagania pamięci krótkotrwałej. Dla mnie bardzo przyjemna dwuczęściówka, zarówno dzięki mechanice, jak i tematyce.

Oceny gracza: Karciana gra z ukrytym ruchem dla 2-4 graczy z motywem mrocznego nordyckiego świata. Walka między dzikimi stworzeniami i łowcami z ładnym tłem fabularnym i kilkoma scenariuszami w grze zwanymi Kontraktami - dodatkowo autorzy życzą fanom powodzenia, a więcej Kontraktów można pobrać tutaj https://contracts.studiomidhall.com/cs/home, nawet w języku czeskim _ PALCE UP. Zasady Beast są pozornie skomplikowane, ale wcale tak nie jest, gra jest prosta w zasadach, ale na początek jest dość wymagająca. Nie bez powodu autorzy piszą w zasadach, że gra staje się przyjemniejsza z każdą rozgrywką - to prawda. Im bardziej się z nią oswoimy, tym bardziej będzie nas wciągać i bawić. Gra łączy w sobie elementy współpracy, planowania, cichego ukrywania się czy ucieczki. Wartość produkcji jest wysoka, TLAMA przyłożyła się do niej i nawet naprawiła wadliwą planszę bestii. Jestem trochę rozczarowany, że nie udało im się wyprodukować miniaturowych figurek, ale drewniane minifigurki są naprawdę bardzo ładne.

Oceny gracza: Bardzo piękna i prosta gra w zasadzie dla każdego. Rozwija myślenie strategiczne, przewidywanie. Podoba mi się to, że gra się w nią spokojnie, choć zdarzają się sytuacje odpowiednio eskalowane.Podoba mi się też to, że sama gra ma wystarczającą liczbę rozszerzeń i mini-rozszerzeń, które można ze sobą łączyć.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Dla mnie jedno z ważniejszych rozszerzeń do Carcassonne. Oprócz nowych części zawiera również komponenty dla szóstego gracza i dodaje MEGAMYPL (w pracy nazywamy go GOLE) do każdego gracza, co jest ważne przy podbijaniu miast lub forsowaniu dróg - jest to po prostu wojownik, który jest wart 2 zwykłe MIPLES. Karczmy są znajome, podoba mi się jak czynią drogi ciekawszym celem dla graczy, a katedry z kolei zmieniają nastawienie przy zamykaniu miast. Prawdopodobnie jest to dodatek MUSTHAVE

Oceny gracza:

Oceny gracza: Piękne rozszerzenie, które dodaje do gry efekt rosyjskiej ruletki w postaci wilka. Owce sprawdziły się u nas świetnie, a pasterz jest teraz stałym elementem ekipy myple. Zagraliśmy też w wzgórza... przychodzi do nas jako inaczej zaprojektowany MEGA myple, tylko z tą różnicą, że ten drugi to tylko jeden q wzgórz więcej.Owce i wzgórza nie wnoszą wielu nowych elementów, można powiedzieć, że to słabe rozszerzenie, ale nam się bardzo podoba. Do rozszerzenia Owce i wilki dołączona jest ładna płócienna torba. Są też winnice, dzięki którym obudowanie klasztoru staje się o wiele ważniejszym i ciekawszym zadaniem

Oceny gracza: Jeśli uda się znaleźć zgraną i intrygującą gromadkę, to jest to świetny tytuł imprezowy. Wersja deluxe wprowadza nowe role/postacie, które są mniej lub bardziej podobne do swoich poprzedników i w różnym stopniu modyfikują zasady gry, a tym samym rozgrywkę. Niektóre zwiększają lub zmniejszają interakcję między cytadelami graczy. Jakość wykonania jest wysoka, karty warto zafoliować, nie wyglądają na takie, które wytrzymają tak długo jak te z poprzednich wersji.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Kłamstwo jest głównym atutem tej towarzyskiej gry planszowej - a może raczej nie mówienie całkowitej prawdy? Ciekawy motyw, w którym każda rozgrywka jest w jakiś sposób inna, ale wciąż zasadniczo taka sama. Doskonali umiejętności dedukcji i kłamstwa, ale mechanika gry nie jest moim zdaniem do końca dopracowana. Nie znam poprzedniczek tej gry, ale i tak uważam, że były ciekawsze pod względem rozgrywki. Dodatkowo nie podobają mi się figurki, które w poprzednich wersjach były modelami postaci, a teraz są tylko "brzydkimi" powiększeniami plastikowych figurek z Man Don't Be Angry. Od czasu do czasu zagram, ale nie jest to 2x tyle zabawy.

Oceny gracza: Wielka niespodzianka w małym eleganckim metalowym pudełku. Mnisi kompilują informacje i wiedzę ze świata przyrody (fauny i flory) i tworzą Codex naturalis lub Encyklopedię Natury ze swoimi notatkami. Gra przeznaczona jest dla 2-4 graczy, gdzie każdy buduje swój własny "silnik", który również zdobywa punkty. Rozgrywka toczy się swoim tempem, czasami cierpiąc z powodu AP, ale poza tym rozgrywki trwają od 15 do 30 minut. W grze nie brakuje prywatnych i publicznych zadań, które czasami sprawiają, że zakończenie jest bardzo dramatyczne.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Póki co oceniam na podstawie pierwszych wrażeń. 1. rozgrywka. Proste zasady, piękna grafika, satysfakcja z combosów, które się układa. Hoc trochę złośliwości, ale jednak. Nawet moim maluchom się podoba.

Oceny gracza: Co napisać do klasyka z dzieciństwa? Całe życie miałem wrażenie, że nigdy nie grałem w Monopoly :D a jednak .... był taki czas, że terminy typu reskin i takie tam nie istniały w naszym kraju :D ... Moje dziecko też to bawiło, a to znak, że to była i nadal jest dobra gra. Tak, w rzeczywistości chodzi o kości i prawdopodobieństwo, ale nadal jest to świetna zabawa.

Oceny gracza: ładne karty 5 rodzajów zwierząt i 5 rodzajów orzechów lub jedzenia krótkie małe pudełko bardzo małe dzieci mogą poznać, że gry są fajne, ale uwaga: nie należy zbyt długo eksponować tego tytułu :D a dodatkowo taki efekt przynosi też gra memory :D - nudna, nie bawi nawet dzieci, tylko te naprawdę małe - gra oferuje tylko kilka sensownych kombinacji, które w zasadzie ciągle się powtarzają, losowe eksperymentowanie z wyborem karty do gry może przynieść komiczną sytuację, ale jest ona celowo prowokowana przez gracza, by mieć choć trochę zabawy z tej gry - wygrana w tej grze to kwestia przypadku lub woli gracza, który zdecyduje się zakończyć tę mękę.

Oceny gracza: Sama gra jest dobrze przemyślana tylko wtedy, gdy gra się solo. Fallout to typowy tytuł z fabułą AT. Bazuje na znanym zjawisku popkulturowym ze świata gier PC. Dlatego spodziewaj się dużej losowości, na którą możesz wpłynąć dzięki obecnemu w RPG levelowaniu postaci SPECIAL znanej z gry wideo. Jest też system walki V.A.T.S, reprezentowany tutaj przez kości. System atutów również nie został pominięty przez autorów. Gra zawiera kilka scenariuszy, które za każdym razem przynoszą nieco inną historię, a jej rozgałęzienie wprowadza do gry zmienność i miejmy nadzieję wzrost replayability. To wszystko świetnie sprawdza się w grze dla jednego gracza, podobnie jak w grze wideo. W grze wieloosobowej działania są pozbawione sensu i logiki. Nawet gracz, który nie rozpoczął zadania, może je ukończyć i nadal odbierać za nie nagrodę, na przykład, nawet jeśli znajduje się na drugim końcu mapy. Jednak rozszerzenie Atomic Bonds naprawia to na potrzeby rozgrywki wieloosobowej, podnosząc poziom jakości oryginalnej gry do niemal 5* tytułu.

Oceny gracza: Trzy razy hiphip hurra, hiphip hurra, hiphip hurra. Patch naprawiający ... ahem rozdzielczość Atomowych Obligacji przynosi w grze multiplayer spokój i ciszę w tym romansie post-apo. Fallout w oryginale jest tak max przystosowany do gry solo. Mutacje, powerupy, Co-Op, dzięki któremu historia ma sens, a nawet sprawia, że za nią podążasz i chcesz podążać, kostka asysty, żetony C.A.M.P do szybkiej podróży... wreszcie czuje się, że to duża gra (PC).Must have. Jeśli zdobędziesz Fallouta, to bez tego rozszerzenia (w trybie multiplayer) nawet go nie próbuj.

Oceny gracza: Mała gra szybko i łatwo zrozumiała nawet dla mniej doświadczonego gracza. Dzięki tej właściwości mogę ją zabrać wśród doświadczonych graczy i wykorzystać jako fajny "filler" (choć oczywiście nie jest to tytuł rodzinny) w rozgrywkach klubowych. Rozgrywka zajmie kilka 10tokilkanaście minut w zależności od liczby graczy.Wartość produkcyjna i wizualna jest wysoka. Gra oferuje uproszczony model cywilizacyjny andacontrol, a także wprowadza przyjemny poziom konfliktu między graczami, gdzie nie da się całkowicie znokautować przeciwnika, dzięki czemu doskonale nadaje się jako tytuł rodzinny. Losowość jest obecna w rozsądnym stopniu i można na nią wpływać. Można radośnie zignorować wiek 14 lat, gdyż graliśmy w nią doskonale z 10( ) letnimi bachorami. Asymetria nacji obiecuje przyzwoitą regrywalność. Autorzy nie oddali się żadnej megalomanii, a mapa na przykład jest bardzo ładnych rozmiarów, co sprawia, że gra zajmuje na stole mniej więcej tyle samo miejsca, co, powiedzmy, tytuł Hadar. Kupiłem ją dla swojej rodziny jako dodatek do 7 Cudów Świata i Hadara.

Oceny gracza: piękne wizualizacje. Trochę małe karty i jeszcze mniejsze teksty, ale nic strasznego /lupa na pewno :D/ , playmat jako plan gry to świetne rozwiązanie. gra nie trwa długo, ale czasem wpada się w AP. Zamaskowana w infantylnym stylu, ale kryje w sobie potencjał poważniejszego tytułu /podobnie jak robi to Utulna doupata/. zmienność gwarantowana ze względu na wystarczającą ilość sklepów. grana do tej pory w 3 graczy bez tych specjalnych pomocników, czy jak tam się te jednorazowe smoki nazywają.

Oceny gracza: Mały. Szybka. Ładnie wykonana - dwuwarstwowe plansze graczy zawsze wyglądają dobrze. Deckbuilding z ciekawą funkcją udostępniania własnych niezagranych kart przeciwnikom do czasu, aż dany gracz ponownie wykona turę. Tematyka ładnie współgra z mechaniką gry, ale lubi się gubić w natłoku ikon i tego, co "trzeba" zrobić przy budowie największego bunkra w okolicy. Myślę, że niektóre rzeczy wymagają trochę zasad, ale poza tym jest to bardzo przyjemny deckbuilding.

Oceny gracza: Miłe odświeżenie i rozszerzenie rozgrywki. Zarówno koty, jak i psy idealnie pasują tematycznie, a ich mechanika jest prosta i interesująca. Gra nie staje się bardziej wymagająca, ale nieco się rozrasta. W oba moduły można grać zarówno osobno, jak i razem.

Oceny gracza: Wnikliwa historia, która nie ma wad. Gra na imprezy lub dla osób, które lubią się bawić. Gra ma kilka poziomów, dzięki czemu nie nudzi się tak szybko. Poziom mistrzowski to prawdziwe mistrzostwo, gdzie oprócz szybkich rąk potrzebny będzie również bystry umysł.

Oceny gracza: Lubisz 7 cudów świata? Cóż, HADARA to takie bardziej zaawansowane 7 cudów. Jest również rozgrywana w 3 epokach, ale nie ma konfliktu między graczami. Gracze mają tutaj swoje własne plansze, na których rozwijają się w skali ekonomii, kultury, wojska lub gospodarki. Każda epoka składa się z dwóch faz, gdzie w jednej gracze grają nawet jednocześnie, co znacznie przyspiesza rozgrywkę. Ładna oprawa wizualna, tytuł odpowiedni dla początkujących lub jako gra relaksacyjna.

Oceny gracza:

Oceny gracza:

Oceny gracza: Jeden z łatwiejszych tytułów imprezowych, dostępny dla wszystkich grup wiekowych.

Oceny gracza: Zakochałem się w CACAO od pierwszego wejrzenia. Łatwa gra nawet dla nowicjuszy. Układanie elementów jak w Carcassone, ale trochę inaczej. Główną różnicą jest to, że mydelniczki nie są umieszczane na planszy, ale są już częścią dołączonych elementów. Bardzo przyjemna, lekka gra strategiczna z wprawdzie niewielką, ale jednak interakcją między graczami. Nadaje się jako krótka gra relaksacyjna. Projekt produkcji jest bardzo ładny. Drewniane kawałki kakao są naprawdę niesamowite.

Oceny gracza: Kutná Hora i Clans of Caledonia. W obu grach zakochałem się od pierwszego wejrzenia i żadna z nich mnie nie rozczarowała, wręcz przeciwnie. Ekonomia działa absolutnie genialnie i jest esencją gry. Ceny rynkowe odzwierciedlają to, co dzieje się w mieście. Stawianie budynków zwiększa produkcję, to z kolei tworzy miejsce na wydobycie/przetopienie rudy, co z kolei zwiększa populację, co z kolei ma wpływ na ceny towarów. Zasobów w grze jest mnóstwo, ale żadnego z nich gracz nie musi zbierać, wręcz przeciwnie, musi trochę poćwiczyć mnożenie, bo jeśli jest zapotrzebowanie na jakiś surowiec, to po prostu mnoży potrzebną ilość surowca/produktu/arkusza przez jego aktualną cenę i voila, płaci się za niego w groszach. To samo w odwrotnej sytuacji, gdy gracz rozwiązuje kwestię dochodu, produkcja jest mnożona przez aktualną cenę towaru i to wszystko. Po prostu przerobione euro z prawdziwym tłem historycznym ubrane we wspaniały tematyczny płaszcz ekonomiczny. Całość wieńczy wysokiej jakości rzemiosło i produkcja, przemyślane i jasno napisane zasady. Brass jest świetny, Kutná Hora jest dla mnie lepsza

Oceny gracza: Dlaczego karta promocyjna ma stronę, jakby była grą?

Oceny gracza: nazwa gry mówi wszystko - gra imprezowa. Nie trzeba szukać w niej żadnej głębi. Zagrywasz kolejno karty z numerami, a gdy pojawi się różowa LAMA, wszystko się resetuje :D ... jedyną różnicą w stosunku do oryginalnej gry LAMA jest dodanie różowej LAMY i różowych żetonów, które są warte nie 10, a 20 punktów - ała. Po prostu nie chce się zostawić Llamy na ręku, zwłaszcza nie różowej. Gra jest fajna w zależności od tego, jak wesoła i beztematyczna jest grupa. Usuwanie żetonów jest przyzwoitym elementem strategicznym i ciekawie jest obserwować, jak pierwsi gracze odkrywają, że mogą unho...........a ozai. w grze są liczby od 1 do 6 ... 7 nie ma, chociaż facet, który zrobił wizualizację dla 1, trochę się z nas śmiał, ponieważ każdy, kto miał te karty w ręku, zinterpretował pierwszy raz, gdy grał 1 na 6, ponieważ myślał, że to 7 ...

Oceny gracza: Od razu zakochałem się w tej grze (po pierwszej rozgrywce). Łatwe do wytłumaczenia zasady, idealne przeplatanie się tematów, prosta, ale funkcjonalna mechanika (nie zauważyłem żadnych błędów), niewielki wpływ przypadku / szczęścia (w końcu to gra karciana) i wreszcie piękna grafika. Dla miłośników pieszych wędrówek i wszystkiego, co żywe lub nieożywione, co się z nimi wiąże, jest to tytuł MUST HAVE.Dzieci będą się bawić może kilka wieków poniżej zalecanego wieku 10 lat, bo jeśli lubią przyrodę, będą chciały zbierać karty z cudownymi ilustracjami stworzeń, roślin i różnych mieszkań lub drobiazgów / pamiątek, zagubionych gdzieś w krajobrazach.

Oceny gracza: In the meadow jest moim faworytem. Ze względu na oprawę wizualną, motyw przewodni i rozgrywkę. Rozszerza oryginalną mechanikę układania kolekcji o nowe opcje kart "wodnych", dodając "wyścig" kajakarzy, który oprócz VB zapewnia wiele interesujących nowych bonusów.

Oceny gracza: Zbieranie grzybów w kieszeni. Prosta, a zarazem zabawna i funkcjonalna dwójka. Rozgrywka trwa zaledwie kilka minut i rzadko gra się tylko w jedną (z doświadczenia 3-4 na jedno posiedzenie). Sama gra jest niezależna językowo, zasady przetłumaczone na czeski są tutaj na zatrolenkách - doskonały wysiłek fanów.Grze niczego nie brakuje i nie ma w niej nic ekstra. Dobry zakup dla par - gra partnerska, do zabawy z dziećmi i jako wypełniacz na duże imprezy z grami.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Oryginalny Heckmeck bardzo nas rozbawił. To prosta gra i dobry filler, który nie jest tak płytki, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. W wersji deluxe jest dodatkowo wzbogacona o rozszerzenia, które dodają do gry różne szkodliwe lub strategiczne opcje. Jest to gra do wypełnienia czasu pomiędzy rozgrywkami w bardziej złożone tytuły lub jeśli nie ma czasu w domu na dłuższe tytuły - po prostu imprezowy wypełniacz jak żaden inny.

Oceny gracza: Odpowiedni dla każdego. Temat może nie pasować każdemu, mi pasuje, a mojej rodzinie i znajomym nie przeszkadza. Każda gra to zawsze odpowiednia masakra, nikt nikomu nic nie daje, a jeśli już, to przegrywa. MAD MAX jest widoczny i zauważalny tam na każdym rogu nawet jeśli nie jest licencjonowany. Bardzo przyjemna i stosunkowo szybka gra w deuce (gra może trwać 5 minut lub godzinę :D )Jedynym moim zarzutem jest niedostępność playmatu i żetonów u dostawcy Muzzle. Zostały one wyprzedane i nie są już dostępne. Nie będę za to odejmował punktów grze, bo ta ostatnia jest idealna, ale szkoda.

Oceny gracza: Fajna gra kombinacyjna. Piękne ilustracje. Ciekawa mechanika gry. Obecność tematu i jego odczuwanie oscyluje dla mnie gdzieś w granicach 50-70%. Zasady są napisane dość przejrzyście, ale pomijają wiele rzeczy, które z nich nie wynikają i trzeba szukać odpowiedzi gdzie indziej - byłem tym raczej rozczarowany. Gra jest prosta do wytłumaczenia, ponieważ można podjąć tylko jedną akcję, a wybór nie jest zbyt znaczący. Wymyślenie dobrej strategii jest nieco większym wyzwaniem. Najbardziej podoba mi się zasada tylko 8 kart - skoro gracz nie dostaje więcej kart na rękę, to musi się popisywać Pokaż co masz :D .... Irytujące w grze jest zarządzanie zasobami. Jedna karta mówi tapnij i zgarnij te zasoby, chwilę później inna karta pozwala zapłacić jedną esencję elan, więc gracz kładzie dwie esencje elan na tej karcie... Rozumiem, że to część gry, ale to zniechęca nowych, niecierpliwych graczy... to powtarzalne i mało eleganckie rozwiązanie.

Oceny gracza: Tyle BF obiecywał reprint, tyle go nie było, aż w końcu kupiłem grę spod pachy na bazarze, tylko po to, żeby zobaczyć reprint w sklepach i zapłaciłem za niego 30€, co swoją drogą jest ceną, za jaką ten tytuł jest obecnie sprzedawany (11.2022). I wiecie co? W ogóle mi to nie przeszkadza, bo The Island to po prostu czyste zło. To znaczy, to dobra gra, ale słowo Wyspa spokojnie mogłoby być używane jako synonim słowa zło. Nie jest to tytuł, w który gramy często, ale kilka razy w roku trafia na stół, bo ... po prostu trzeba tego doświadczyć. Gra nie jest dla osób o słabym sercu i graczy, którzy źle zrozumieją tytuł Man Be Not Angry... w końcu to tak naprawdę trochę człowiek człowiekowi, bo manekiny próbują przedostać się z tonącej wyspy do domu, jakim jest stały ląd, ale z jakiegoś powodu (wygrana?) zamiast pomóc, robisz co możesz, żeby sobie zaszkodzić, czyli próbujesz na siłę przedostać się na stały ląd, nie patrząc na nic poza sobą... to jest WYSPA, ładna z zewnątrz, diabelnie okrutna w środku

Oceny gracza: Do tej pory grałem w tę grę tylko z żoną (więc 2p) i bardzo nam się podoba. Z dodatkami jest jeszcze ciekawiej. Ja wybrałem Uwerturę, Kolonie i Elysium

Oceny gracza: MT Expedition Ares trafił do nas dzięki mojej córce. Wcześniej mieliśmy go jako "dużego" MT i chyba równie dobrze. Czas gry jest idealny (około godziny), ruchy są symultaniczne, co jest moją ulubioną mechaniką. Uważam, że duże MT jest bardziej złożone i bardziej pożywne dla rozgrywki. Z drugiej strony Expedition Ares udaje się dostarczyć przyzwoitą pochodną dużego MT w skompresowanym pudełku. Podoba mi się, że gra ma zupełnie inne projekty kart, ale funkcjonalnie są one bardzo podobne. Każdy, kto może grać w Expedition Ares, może grać w MT i odwrotnie.

Oceny gracza: Nie grałem jeszcze na tych mapach, ale widziałem jaki mają potencjał i o co w nich chodzi i po prostu nie mogę dać złej oceny. Różne konkurencje, różne tytuły honorowe, różne możliwości na marsowej mapie :)

Oceny gracza: Proste rozszerzenie bez przemocy, dające ciekawe możliwości w zakresie pozyskiwania zasobów i produkcji. Ocenę wystawiam jako wrażenia po pierwszej rozgrywce z tym rozszerzeniem. Na koloniach za dużo nie pograłem, była tam moja żona - pokonała mnie o 5 punktów. Jakoś tak czułem, że lepiej byłoby zagrać zupełnie inną taktyką, ale zaniedbywanie kolonii chyba nie jest dobrym pomysłem. W grze dwuosobowej miałem spore wątpliwości, czy warto budować stacje na poszczególnych koloniach (widzę ich większy potencjał w grze 3p lub 4p).

Oceny gracza: Ciekawe rozszerzenie. Szczególnie rozpoczynanie gry z kartami preludium jest fajną rzeczą. Opóźnia to trochę setup, czy podjęcie decyzji, które karty zachować, a które odrzucić, ale skraca grę o jakieś 2 generacje, co dla mnie jest ok. Doświadczenie po grze w 2p.

Oceny gracza: Naprawdę mała i duża. Szybka gra w tym samym czasie. Czasami przypadek, czasami taktyka, czasami mieszanka. Wystarczająca zmienność. Więcej graczy, większe bitwy. Solo upieczone.

Oceny gracza: Przyjemnie prosta gra. Może zaciekawić tematyką, J.G. Verne'a może zainteresować również obecne pokolenie. Jestem w stanie wyobrazić sobie tę grę również w wersji dla nie-graczy. Do tej pory grałem z maksymalnie 3 graczami i myślę, że chciałbym dodać co najmniej 1 więcej (ale wolę więcej). Ta gra ma proste i dobre zasady, a w zależności od liczby graczy dostępne są różne akcje bonusowe. Być może podniosę nieco ocenę, jeśli uda mi się zagrać w nią w więcej niż 3 osoby.

Oceny gracza: Przeciętna gra. Dlaczego. Z tyłu pudełka znajduje się cytat z Toma Vasela z The Dice Tower: "Up the Mountain jest pełne pomysłów nigdy wcześniej nie widzianych w grze!". Cóż, kiedy Tom Vasel to mówi, to już coś mówi. Nie! Wcale nie. To jest marketing. W grze jest wiele dobrych pomysłów, ale jest też wiele brzydkich lub niedokończonych rzeczy. Jakość produkcji gry i poszczególnych komponentów jest świetna (poza kartami - są brzydkie i bez wyobraźni; funkcjonalizm w tabletopie, bleh). Mi osobiście gra podobała się od początku, ale upoiłem się na rolce. Może gdyby pomyśleli o zdaniu: "Less is more"! Dzieje się tu tyle rzeczy na raz, o których gracz musi myśleć podczas gry, że nie raz zapominaliśmy o ocenie punktacji lub po prostu o skorzystaniu z combo, które było już nie tyle przyjemne, co przekombinowane. Dodatkowo gra jest bez żadnych wkładek w pudełku. Zipbag hell, za dużo opcji, za dużo komponentów (choć ładnych), niezbalansowana rozgrywka, temat 0,0nic. Cieszę się, że już jej nie ma. Może i jest świetna, ale nie dla mnie.

Oceny gracza: Od dłuższego czasu miałem oko na ten tytuł. Nie byłem do końca pewien, czy jest to tytuł, który chcę mieć u siebie. Aż zaryzykowałem i zostałem mile zaskoczony zabawą z Cat Island. Od pierwszego dotknięcia pudełka byłem pewien, że coś jest inaczej, dodatkowa twarda okładka, gdzie wieko a.k.a. moralne wsparcie, może służyć jako tymczasowe łóżko dla twojej wirującej kulki. Aż do samego wykonania poszczególnych elementów. Ogromne wrażenie zrobiło na mnie kilka wariantów podstawowej gry, gdzie wersja rodzinna nadaje się dla dzieci młodszych niż zalecany wiek na pudełku, normalna gra oferuje mnóstwo combosów i już całkiem przyzwoicie gotuje mózgowe wątki, nie zapominając o grze solo. W grze nie ma reklam, ale też ich nie brakuje. Płócienny woreczek służy do przechowywania tekturowych elementów tetrisa, woreczki na zamek błyskawiczny służą na karty, a wszystko to rozchodzi się w kilka chwil, (ikea)ołówek do zapisywania wyników to ostatni z miłych dodatków. Z niecierpliwością czekam na rozszerzenia - jest ich aż trzy, więc jest na co czekać.

Oceny gracza: Gra absolutnie dla każdego typu gracza. Tytuł familijny, który nie urazi nawet najbardziej zaawansowanych. Ogromną różnorodność rozgrywek Arnak oferuje już w grze podstawowej, nie wspominając o rozszerzeniach. Trochę deckbuildingu, trochę zarządzania zasobami, trochę workplacementu, a jednak w sumie jedna spektakularna przygoda, nieco inspirowana Indiana JonesL ubrana w oszałamiającą oprawę wizualną. Mam jednak jeden minus, a jest nim brak insertu. Koniecznie się w nią zaopatrzcie, bo to frajerskie piekło sprawi, że ten fantastyczny tytuł pojawi się na stole w mniejszym stopniu niż na to zasługuje. Z drugiej strony, do Arnaka jest cała masa insertów, więc można dowolnie modyfikować grę. Jeszcze jedno zastrzeżenie, jeśli ta gra na coś cierpi, to są to gracze AP... Ta dolegliwość może zostać rozwiązana, jeśli gracz AP jest skłonny zaplanować swoją turę z wyprzedzeniem i nie przerywać gry po zakończeniu swojej tury i zaczynać ponownie dopiero wtedy, gdy nadejdzie jego kolej. Powodzenia w grze

Oceny gracza: Zaintrygowała mnie strona produkcyjna gry. Funkcjonalna wkładka, ciekawy kształt kart (dobrej jakości) z pięknymi ilustracjami. Runy zamiast kości. Wszystko wygląda bardzo ładnie, rozgrywka jest wartka i ciekawa. Jest jednak... pewne ale. Gra sprawia na mnie wrażenie rozdwojenia jaźni i wywołuje sprzeczne uczucia, które przyrównałbym do ilustracji na pudełku tej gry. Piękna, fabularna, można w nią nawet grać zarówno w trybie rywalizacji, jak i kooperacji. Ale gra narracyjna, w którą gra się na punkty? To znaczy, co my tu mamy? QuasiEuro, w którym chodzi o tworzenie historii? Nie wiem, chyba jestem trochę rozczarowany tym, jak ta gra zmusza mnie do grania w nią. Chciałbym grać bardziej fabularnie, do czego zmierzam, ale wtedy wygrana jest bardziej kwestią przypadku. Czy chcę grać na punkty? Jasne, to żaden problem i od czasu do czasu pojawia się ciekawa historia postaci, ale to wciąż takie trochę słabe. Może gdyby były do niej dostępne rozszerzenia, to nie wiem, ale te niestety nie wyszły w CZ.

Oceny gracza: W opisie gry tutaj ZH. Teraźniejszość, zwierzęta... gdzie? Gra jest priorytetowo zielona, więc natura tak, rośliny stopercent. Zwierzęta są tutaj tylko na kartach celów punktowych. Tak więc 4 karty, jako warunek zdobycia punktów dla wszystkich graczy. Pomimo wyraźnie ukierunkowanego tematu, znacznie abstrakcyjny i miejscami bardziej scifi niż Mars Teraformace (mówię o okazjonalnie zabawnych kombinacjach niektórych wysp, klimatów i siedlisk). Dzieli z MT Expedition Ares mechanikę tur symultanicznych. Rozgrywka nie dłuży się niemiłosiernie nawet przy większej liczbie graczy. Fajne combosy, czasem trochę za dużo pracy z zasobami (kiełki, przyrosty... połóż kartę tutaj, teraz trzy odrzuć, aby odrzucić 4 karty do kompostu, teraz połóż 2 tutaj i odrzuć jedną, aby uzupełnić kartę, więc więcej Res Arcana pod tym względem). W przeciwnym razie bardzo fajne, obowiązkowe dla miłośników roślin. Rzuca na początku jeśli chodzi o zrozumienie ikon i zasad, od drugiej rozgrywki chodzi jak w zegarku.

Oceny gracza: Łatwa do zrozumienia. Przyjemna gra, z dużą zmiennością i dobrze zbalansowaną rozgrywką niezależnie od liczby graczy. Ładne wykonanie, figurki zwierząt są naprawdę ładne, szczególnie wyróżniają się pingwiny. Gra bardzo nam się spodobała w rodzinnym gronie (bawi małych, dużych i tych wcześniej urodzonych). Po kilku rozgrywkach staje się trochę bardziej wyścigiem niż strategią.