Oceny gracza: Gra w stylu "wstaję rano i idę do pracy" to nie moja bajka. Do tego niejasne zasady, więc jedziemy w stylu "chyba tak ma być". Niewiele dla mnie, chociaż lubię zwierzęta i budowanie im zagród jest fajne, a sadzenie warzyw i kukurydzy też jest fajne. Tylko ta gra trochę mnie denerwuje.

Oceny gracza: Zabawna gra z doskonałą grafiką. Bardzo doceniam fabułę. Z drugiej strony doceniam projekt kart, które są cienkie, gładkie i trudne do usunięcia z planszy. W zasadach brakuje przeglądu materiału gry i terminologii. Ten brak jest bardzo zauważalny na początku. Obawiam się o trwałość zagięć na kociołkach przy częstym graniu.

Oceny gracza: Urocza gra na powierzchni, która bawiła nas tylko do momentu zrozumienia jej systemu, bo wtedy wkroczyła losowość. Prawda jest taka, że nie można się pomylić, przeciwnik może wziąć kafelek, na który czekasz, a jeśli źle zarządzasz pieniędzmi, możesz przegrać dobrze rozegraną grę. Ale teraz to już nie jest taka zabawa, więc gramy w nią tylko sporadycznie.

Oceny gracza: Ładne wykonanie, ale trochę nudne. Małe emocje przynoszą jedynie momenty, gdy przeciwnik grozi, że weźmie lub nie weźmie jakieś trufle. Licznik punktów doprowadza mnie do szału, gdy kostki przesuwają się o rząd za daleko. Wysoką ocenę daję tylko za realistyczne oddanie pralinek, i to jest też jedyny powód, dla którego mam ochotę zagrać w tę grę ponownie.

Oceny gracza: Przede wszystkim gra wygląda świetnie (trzeba to dobrze zobaczyć), ale rozgrywka jest również przyjemna. Im więcej graczy, tym głośniej, ale też więcej zabawy. Graliśmy też w dwie osoby i było fajnie. Najlepsza jest końcowa dyskusja, kto co zrobił i dlaczego. Tylko dla strategów nie jest to takie świetne, ponieważ nie wiesz, jak to się skończy do końca i tak naprawdę nie masz zwycięstwa w swoich rękach.

Oceny gracza: Zbyt wiele opcji dla mnie, a sortowanie kart rozszerzeń podczas sprzątania jest wręcz nerwowe. A granie we wszystko razem jest ponad moje możliwości, więc nawet nie wypróbowaliśmy niektórych rozszerzeń.

Oceny gracza: Trochę nudna po pewnym czasie, ale rozmiar gry był dla nas w sam raz. Nie zajmie całego wieczoru, ale zapewni rozrywkę. Do tego wersja zimowa jest piękna.

Oceny gracza: Doskonała gra w poetyckim wykonaniu. Grafika nieustannie przypomina o temacie, ale nie przeszkadza w rozgrywce. Wrażenie psuje jedynie brak lokalizacji, przez co gracze nieznający angielskiego nie będą mogli cieszyć się urozmaiconymi nazwami kart snów, a szkoda. W rozgrywce dwuosobowej wszystko szło dobrze, ale przy trzech graczach czekanie na pozostałych jest już nużące. Musieliśmy przełączyć się na tworzenie symultaniczne. Mimo to gra bardzo nam się podoba i nie zapowiada się, by miała odejść do lamusa.

Oceny gracza: Zwierzęta uprzyjemniały grę i przynosiły większe szanse na zwycięstwo.

Oceny gracza: Mamy starą wersję, która sprzedawała się za kilka koron jako okładka i to jest nasza miłość. Rzadko udaje nam się zebrać wystarczającą liczbę, więc każdy z graczy ma zawsze więcej detektywów, ale radzimy sobie dobrze. Największym problemem jest pilnowanie kolejności, w jakiej grają detektywi. Przez cały czas Fantom wygrał tylko kilka razy, ale za każdym razem znajduje się bohater, który chce go ograć w nadziei na ucieczkę.

Oceny gracza: Grę mamy od wielu lat, ale głównie graliśmy w nią jeszcze w czasach, gdy było nas więcej do grania, co powodowało przyjemne dreszcze przy dobieraniu kart i umieszczaniu robotników. Choć bezpośrednio nie szukam gier tego typu, to jednak raz na jakiś czas można w nią zagrać. Tylko trudno potem nie zapomnieć niektórych zasad.

Oceny gracza: Świetna gra dla dwóch osób. Piękny design, żetony miłe w dotyku, a głowa dostaje niezły trening.

Oceny gracza: Pierwsze wrażenie jest żenujące. Wygląd jest mniej lub bardziej retro, głównie ze względu na zastosowane kolory, które komplikują rozgrywkę (w programowaniu łatwo pomylić kierunek zielony i niebieski). Połączenie "dużej" gry tetris, która daje punkty i "małych" gier logicznych wydaje się nieco spazmatyczne. Co więcej, te gry udają coś, czym nie są. Biologia to gra Fifteen w przebraniu, a programowanie to tak naprawdę tylko przesuwanie kostki w danym kierunku. Jedynymi rzeczami, które nieco mieszają w głowie, są składanie przestrzeni i optyka. Dzieci w wieku około 12 lat prawdopodobnie uznają ją za interesującą przez jakiś czas, ale nawet z nimi nie daję jej większych szans. Jeśli chodzi o konstrukcję, to wymaga ona ręcznego wykończenia elementów (biologia w ogóle nie nadaje się do gry ze względu na strzępienie). Nie wspominając o tym, że kółka mikrobów nie są okrągłe, co utrudnia ich poruszanie się po planszy.

Oceny gracza: Materiał do gry jest przyjemny w dotyku i dla oka, ale tak naprawdę nie przykuł jeszcze naszej uwagi. W porównaniu z innymi abstrakcjami, w które uwielbiamy grać, tej grze brakuje blasku. Nie rywalizujemy zbytnio podczas gry, tak jakbyśmy grali obok siebie, a nie przeciwko sobie. Zadania osobiste czują się jak dodatek, próbując (na próżno) wprowadzić do gry napięcie, którego tam po prostu nie ma. Gra się przyjemnie, ale nie będzie to gra na co dzień. Daję jej wysoką ocenę za uspokajające uczucie, które wywołuje rosnąca mandala. Ale to wszystko.

Oceny gracza:

Oceny gracza: Menara to zabawna, emocjonująca i zdecydowanie niezwykła gra. Nie wymaga wiedzy ani liczenia, ale pewnej ręki i zmysłu równowagi z pewnością tak. Przyda się też odrobina strategii i odwagi w doborze trudności kart wyzwań. Jedyne zastrzeżenie jakie mam to fakt, że w pudełku nie ma maty do zabawy, która amortyzowałaby upadek wież, więc gra może być dość głośna.

Oceny gracza: Gra bardzo nam się podoba, ale pierwsze zadania zrobiliśmy bardzo szybko, a szkoda. Teraz jesteśmy mniej więcej w połowie, czytamy tylko początkowe zadanie, a reszty szukamy sami, bo teksty na kartach są zbyt instruktażowe. Do gry potrzebne jest naprawdę dobre światło. Grafika jest świetna. Najczęstszą podpowiedzią jest "hej, tam jest!" albo "gdzieś to widziałem, ale gdzie?". i jest fajnie. Nie można tylko grać kilku gier z rzędu, bo to naprawdę boli plecy.

Oceny gracza: Jeden z naszych stalowców, które zawsze lubimy wyciągać po jakimś czasie. Zasady nie są trudne do wytłumaczenia, a podstawowa gra dobrze płynie.

Oceny gracza: Zabawna gra abstrakcyjna, która nie znudzi się nawet po wielu rozgrywkach. Nie rozwiązaliśmy jednak jeszcze kwestii czasu gry, bo zastanawianie się nad najlepszym ruchem naprawdę miesza w głowie i nikt nie chce się poddawać. Nie wykorzystaliśmy jeszcze limitu czasu sugerowanego przez zasady, ponieważ wtedy nie gralibyśmy w ogóle i bylibyśmy po prostu zestresowani. Jedna runda na dwie osoby to 15 minut. Mimo wszystko grę bardzo polecam.

Oceny gracza: Piękne wydanie. Może trochę zbyt ciemne, przez co elementy nie są tak oczywiste na planie gry, ale motyw jest dobrze zrobiony.

Oceny gracza: Nie gramy we wszystkie warianty z tego rozszerzenia, ale bez nich gra rzadziej gościłaby na stole.

Oceny gracza: Nie mieliśmy wcześniej takiej gry, więc był to krok w nieznane, ale jestem podekscytowany. Grę lubię głównie za klimat, który całkowicie mnie pochłania za każdym razem, gdy w nią gram (żadna inna gra tego nie potrafi) i nawet nie chcę jej zakończyć sukcesem. W domu natomiast spieramy się o to, czy celem jest czerpanie radości z gry (mówi ja), czy wygrana (mówi mój mąż).

Oceny gracza: Graliśmy dużo i praktycznie nigdy nie wygrywaliśmy, więc to było wyzwanie. Potem okazało się, że źle zrozumiałam zasady, zaczęliśmy wygrywać i teraz już tylko leżymy. Ponieważ zaczęłam się czuć jakbym chodziła do pracy i nie czerpała z tych gier przyjemności, więc już nie proponuję tego rodzinie. Trochę przeszkadzały mi kawałki statku, które składaliśmy i rozbieraliśmy, składaliśmy i rozbieraliśmy...wolałbym bardziej abstrakcyjny projekt. W przeciwnym razie projekt jest w porządku, a karty są łatwe do manipulowania.