Oceny gracza: Dostałem te karty w prezencie od żony, która nazywa je krowami. Ja jednak za nimi nie przepadam (za grą nie za żoną :))

Oceny gracza: Aktywność podoba mi się trochę mniej niż Party Alias. Nie bardzo lubię rysować. Wersy są jeszcze gorsze, ale nie są tak istotnym elementem gry jak to. Jednym z moich najlepszych wspomnień z zajęć jest jednak gra w gry planszowe, kiedy musiałem użyć pantomimy, aby zademonstrować dawców organów i nie mogłem wymyślić nic lepszego niż pokazanie rowerzysty. Udało się :)

Oceny gracza: Bardziej podoba mi się wersja klasyczna, ale ta wersja też nie jest zła. Nie ma nic złego w zamienianiu się czasem kartami i opisywaniu słów przeznaczonych dla swojej płci. Coś, czego nie zna ani mężczyzna, ani kobieta :)

Oceny gracza: Jako serial, AZ-Quiz jest świetny, ale jako gra planszowa nie jest wiele warta. Przydałyby się jakieś prostsze pytania, bo tylko te ze świetnym ogólnym przeglądem naprawdę się tu łapią.

Oceny gracza: Przy Bisonie od razu pomyślałem o Alienach. Ale wydaje mi się, że Bison ma tu zbyt dużą przewagę nad Indianinem z psami i Indianin ma naprawdę ciężko.

Oceny gracza: Zawsze lubiłem łodzie. Świetnie sprawdzają się zarówno na papierze kwadratowym, jak i w tym projekcie, gdzie zamiast przekreślania ołówkiem, trafienia i chybienia zaznacza się plastikowymi patyczkami. Nie ma to jak zatopić kilka łodzi.

Oceny gracza: Mam wiele godzin zapisanych w pecetowej wersji pierwszych Bulanksów, ale prawdopodobnie nigdy nie zagrałbym w tę karcianą wersję, gdybym nie otrzymał jej w prezencie. Jako szybka rozrywka jest to świetna alternatywa dla podobnych tytułów, ale niestety gra ma tak proste zasady, że w końcu odechciewa się w nią grać. Po ukończeniu wszystkich misji, w których pokonuje się specjalnych wrogów, nie ma większego sensu wracać do Card Bullies.

Oceny gracza: Jest to jedna z szybkich gier, w którą można grać wielokrotnie, zaraz po zakończeniu. Walome wykonał świetną robotę wyjaśniając zasady na filmiku, więc w kilka minut mogliśmy przystąpić do gry.

Oceny gracza: Nagraliśmy trochę tego w domu. Nikt nie chciał zatrzymać Pietii i często zostawał ze mną. Muszę go odzyskać i nauczyć go chłopców.

Oceny gracza: To klasyk, który robi dokładnie odwrotność tego, co mówi w tytule. Jestem zły i to bardzo, po rzuceniu kawałka przed domem.

Oceny gracza: Po pierwszej rozgrywce, która trwała naprawdę długo, całkiem spodobała nam się gra w domu. Na początku jest dość trudna do zrozumienia, ale za drugim razem było już znacznie lepiej. Różne mechanizmy gry właściwie się powtarzają, więc szybko wchodzi w krew. Dla tych, którzy lubią strategiczne gry planszowe, zdecydowanie polecam.

Oceny gracza: Domino było najmniej zabawną z gier, które zawsze mieliśmy w domu. Mamy teraz dużo lepsze kawałki, ale jest kilka gorszych.

Oceny gracza: Próbowałem Monopoly mniej więcej raz czy dwa. Wyścigi konne to jednak nieśmiertelny klasyk, w który z przyjemnością gram do dziś. Próbowałem też wersji komputerowej, która jest całkiem niezła, ale nie dorównuje oryginałowi. Na pewno mówi coś to, że w żadnej innej grze nie znam na pamięć kolejności wszystkich kwadratów.

Oceny gracza: Szybka gra karciana, która zawsze zapewnia rozrywkę mojemu bratu i mnie, a także, o dziwo, mojej żonie, przez jakiś czas. Tam już jest Zamek, więc jestem z tego zadowolony.

Oceny gracza: Szukałem gry dla dwóch graczy, którą moglibyśmy z żoną zabrać do Chorwacji. Tam nam się całkiem podobało, ale w domu graliśmy potem tylko kilka razy, bo kart jest tak mało i szybko stają się powtarzalne.

Oceny gracza: Grę dostałem na Gwiazdkę od żony, która wylicytowała ją na lokalnym bazarze. Trochę trudno mi ją zrozumieć, więc w pierwszych dwóch rundach mieliśmy spore problemy. Pod koniec jednak wszystko stopniowo się zautomatyzowało i udało mi się wygrać.

Oceny gracza: Nie próbowałem klasycznych Osadników w tej wersji, ale motyw z Gry o Tron zaskakująco dobrze pasuje. Jestem pewien, że kiedyś wrócimy do tej gry.

Oceny gracza: Uwielbiam Pottera, więc nie mogłem się oprzeć, gdy kolega przyniósł do naszego domu Bitwę o Hogwart i dołączyłem do gry. Grałem jako Ron i dostaliśmy się na trzeci rok jako pierwsi. Na początku gra wydawała się dość prosta, ale stało się jasne, że źle zinterpretowaliśmy zasady. Kiedy już graliśmy poprawnie, gra nagle stała się o wiele trudniejsza, ale też o wiele bardziej zabawna. Świetne jest to, że postacie zwiększają się w zależności od tego, w którym odcinku pojawiły się po raz pierwszy, a bohaterowie stopniowo się starzeją. W końcu udało nam się ukończyć wszystkie siedem sezonów.

Oceny gracza: Powstał z okazji hokejowych Mistrzostw Świata w Pradze i Ostrawie. Przez chwilę jest fajna, ale pewnie już w nią nie zagram.

Oceny gracza: Kiedy mieliśmy już dość wszystkich Settlersów, Party Aliasów i Codenames, Krzesła okazały się dobrym substytutem. Jeden mecz to chwila, ale nasz cel wykorzystania wszystkich krzeseł został spełniony.

Oceny gracza: Kto nie chciał być kiedyś rybakiem? Jest to całkiem fajna zabawa, ale niestety tylko dla młodszych graczy. Osobiście wolę opcję z magnesami, bo te zębate bez nich mają dużą tendencję do wpadania z powrotem do dziury.

Oceny gracza: Spadające małpki bardziej mi się podobają i mniej bolą przy upadku :) Nieźle jak na okazjonalny odpoczynek, ale Jenga nie jest zła.

Oceny gracza: Mój starszy syn dostał tę grę na urodziny od przyjaciół i od razu ją wypróbowaliśmy. Na początku nie wydawała mi się wyjątkowa, ale z czasem, po zrozumieniu wszystkich zasad, wszyscy świetnie się bawiliśmy. Gra zainteresowała nawet mojego młodszego syna, który nie przepada za grami planszowymi. Teraz od czasu do czasu sam przynosi pudełko, abyśmy mogli przeprowadzić jedną eksplorację labiryntu ze smokiem na końcu.

Oceny gracza: Tę nieśmiertelną klasykę podarowałem synowi na urodziny w zeszłym roku (2021) i nie może się nią nasycić. Ciągle chce, żeby ktoś z nim grał.

Oceny gracza: Szczególnie w dzieciństwie grałem z bratem i rodzicami w kości i przeplataliśmy je Jokerami. Ale teraz nie mam już takiej ochoty na niekończące się liczenie.

Oceny gracza: Kiedyś dość często układałam wyrazy, ale teraz nie sprawia mi to już takiej przyjemności, jak kiedyś krzyżówki.

Oceny gracza: Mój brat i ja nie wiedzieliśmy jak bawić się w zbójników, kiedy byliśmy mali, ale i tak rozpakowywaliśmy je cały czas. Niestety, kilka figurek zgubiło się w naszych wybrykach, a kiedy odkupiliśmy je kilka lat później, nie cieszyliśmy się zbytnio grą.

Oceny gracza: Chyba najgorsza gra planszowa w jaką do tej pory grałem. Ani jeden ani drugi wariant nie jest wiele wart i już się go pozbyłem.

Oceny gracza: To ciekawe, jaką frajdę sprawia zbieranie różnokolorowych patyczków. Kiedy bawię się z synem w spadające małpki, zawsze myślę o The Mikado.

Oceny gracza: To są tak różne Statki. Ale te bardziej mi się podobają. Razem z bratem mieliśmy Logika u babci, ale kto wie, gdzie on trafił.

Oceny gracza: Kiedyś dużo grałem na młynie, ale teraz już nie sprawia mi to przyjemności. A jeszcze wcześniej wolałem Damę.

Oceny gracza: Niesamowita wersja Man, Don't Be Angry!, którą mój syn dostał na urodziny. Jak na razie wyrzucenie go nie robi wiele, ale to wystarczy.

Oceny gracza: Noctiluca został przywieziony przez przyjaciela wraz z Takenokiem, ale w przeciwieństwie do przygody z pandą, nie byłem zbytnio zainteresowany tym warkoczem.

Oceny gracza: Moja żona i ja kupiliśmy New York 1901 kilka lat temu, ale nigdy nie mieliśmy okazji w nią zagrać. Przenieśliśmy więc grę do domku letniskowego i w końcu w nią zagraliśmy. Okazało się, że jest to świetna gra strategiczna, w którą graliśmy kilka razy z rzędu i z pewnością nie będzie to ostatni raz.

Oceny gracza: W tej chwili (2022) jest to chyba najczęściej grana gra planszowa w domu. Lubię przerywać długie podróże moich przeciwników i zajmować im miejsce na budowę wiosek. Podoba mi się faktyczne budowanie i bardziej opłacalny handel kartami w portach. Jedyne czego żałuję, to że nie można grać w dwie osoby, więc chcę spróbować wariantu karcianego.

Oceny gracza: W Osadników w domu nie zagramy bez tego rozszerzenia, nawet w trzy lub cztery osoby. Mamy wtedy więcej miejsca, choć zwykle kończy się to tym, że targujemy się o najlepsze miejsca do budowy i połowa mapy zostaje pusta.

Oceny gracza: Ciekawa alternatywa dla klasycznych Osadników. W pierwszej rozgrywce we dwójkę utknęliśmy w martwym punkcie i nie mogliśmy ukończyć gry z dziesięcioma punktami zwycięstwa. Dodaliśmy kilka kart dla trzech graczy i problem się skończył. Zdecydowanie będziemy grać dalej, nawet jeśli nie mają oryginalnych kart.

Oceny gracza: Pierwszy dodatek do Osadników, w który grałem, nie licząc dodatku dla 5-6 graczy. Budowanie "dróg" ze statków na morzu to ciekawe odrodzenie oryginalnej rozgrywki. Najbardziej podoba nam się scenariusz Wyspy we mgle, w którym nowe pola są stopniowo odkrywane na środku mapy.

Oceny gracza: Jedna z najlepszych gier imprezowych, w jakie grałem i nadal sporadycznie gram. Wersy bym pominął, ale osobowości w szczególności są świetne.

Oceny gracza: Ciekawy wariant Party Alias, ale dość bezużyteczny, bo można sobie przykleić kartkę na czoło bez opaski.

Oceny gracza: To znalezienie tych samych zdjęć to coś, co wrzuciłem. Jest już kilka innych gier planszowych, które preferuję, ale przy dzieciach od czasu do czasu wracam do Pexesu.

Oceny gracza: Dostałem tę grę jako dzieciak jeszcze za czasów, gdy w telewizji leciały "Kacze Opowieści". Wtedy mi się podobała, ale dziś chyba nie cieszyłabym się nią, a poza tym nawet nie wiem, gdzie się skończyła.

Oceny gracza: Podobnie jak Smoliczek, grałem w Bajkowe Lotto u mojej mamy. Chciałabym kiedyś spróbować polowania z synem.

Oceny gracza: Człowieku, nie gniewaj się! dla młodszych graczy, którzy jeszcze nie potrafią liczyć. Jest dobry, ale klasyczny Człowiek jest lepszy.

Oceny gracza: Bardzo chciałem tę grę, ponieważ byłem naprawdę w Indiana Jones w czasie, gdy wyszła. Grając w nią, stwierdziłem jednak, że nie jest zbyt dobra.

Oceny gracza: Wyścigi konne to Wyścigi konne, ale Biznes ma swoją własną rzecz. Jest coś do kupienia w Abíčko, Nova czy Skoda, a ogólnie odmiana Monopoly jest naprawdę dobra.

Oceny gracza: Znajomy przyniósł nam psie życie, ale nie byłam nim zbytnio zainteresowana. Gra jest zawsze strasznie krótka i nie rozumiałam, po co w ogóle były gazety, skoro kości łatwiej zdobyć bez nich w restauracjach czy śmietnikach.

Oceny gracza: Chyba miała to być nowa wersja Wyścigów Konnych i Zakładów, ale zupełnie się nie sprawdziła. Kilka razy próbowałem ukończyć Paris Dakar Rally, ale ani razu mi się to nie udało, bo miałem tak dość grania.

Oceny gracza: Podobnie jak AZ-quiz, RISK ma kilka naprawdę trudnych pytań, na które odpowiedź znają tylko osoby zainteresowane tematem. Nic dla mnie.

Oceny gracza: Tak, ruletka. Kto nie chciałby wygrać mnóstwo pieniędzy w kasynie? Stawką są tu tylko bezwartościowe żetony, więc nie było problemu z wykorzystaniem szansy. Wszystko na czarno, proszę.

Oceny gracza: Ogromna niespodzianka, którą kupiłem mojemu przyszłemu szwagrowi jako prezent świąteczny. Po rozpakowaniu, moja rodzina i ja skończyliśmy grając w kilka kompletnych gier z Saboteur przez cały wieczór.

Oceny gracza: Podobnie jak Kris Kros, jestem obecnie zmęczony Scrabble. Nie oznacza to jednak, że jest to zła gra.

Oceny gracza: Mieli tę grę w iQPARK w Babylon w Libercu, a ponieważ nie trwa długo, a dzieci były zajęte czymś innym, wypróbowałem wszystkie możliwe zadania.

Oceny gracza: Nigdy nie miałem Smoliczka w domu, ale moja mama pracowała jako pracownik socjalny, więc nagrywałem niektóre z nich z dziećmi, którymi się zajmowała. Gdy Efko wypuściło wydanie retro, od razu musiałam zaopatrzyć się w jej syna.

Oceny gracza: Mój tata, który tak naprawdę nie gra w gry planszowe poza Man, Don't Be Angry, powiedział kiedyś, że najchętniej zagrałby w Comrade. Dostał ją więc na urodziny i musiał zagrać z nami. Skończyłem w wariatkowie dwa razy i w więzieniu jakieś pięć razy podczas tej gry, a raz nawet z wysokiego stanowiska. To za dużo jak na moje nerwy.

Oceny gracza: Prosty pomysł, który świetnie się sprawdza, to właśnie Dobble. My czasem mamy wersję z synem, bo zaletą tej gry jest to, że nawet najmłodsi gracze mogą ją zrozumieć.

Oceny gracza: Od dawna chciałem zagrać w Wyspę, ale niestety ciężko było ją znaleźć, a gdy już pojawiała się na lokalnym bazarze, jej cena zazwyczaj przekraczała 1500 koron i zbliżała się do dwóch tysięcy. Na szczęście pojawiła się reedycja i w końcu dostałem grę w swoje ręce. Całkowicie spełniła ona moje oczekiwania i choć przez długi czas nie mogłem wygrać na wyspie, to obrażenia zadawane przeciwnikom są tu naprawdę w nadmiarze, a każdy nakarmiony rekin czy wąż morski oraz każdy statek wywrócony przez wieloryba sprawiał mi radość.

Oceny gracza: Vlaada Chvátil to facet, któremu udało się przebić nie tylko z Codenames do świata. Mnie osobiście bardziej podobają się inne gry, ale na pewno nie jest to złe osiągnięcie.

Oceny gracza: Moja przyjaciółka dostała Takenoko i kiedy po raz pierwszy go wyciągnęła, pomyślałem, że to stek bzdur. Ale po rozegraniu kilku patio, załapałem o co chodzi i nie mogłem się nacieszyć wspaniałym uczuciem jedzenia bambusa z pandą dla kogoś, kto potrzebował pozwolić mu urosnąć.

Oceny gracza: Pewnego sylwestra grałem w Tepfactor z moją żoną i naszymi wspólnymi przyjaciółmi. Nie było źle, jak na przemijanie długiego czasu, ale znam dużo lepsze gry planszowe.

Oceny gracza: Monkeys to prosta i nieprzewidywalna gra, którą zrozumieją nawet mali gracze. Chcesz małpki? Weź je, są twoje.

Oceny gracza: Jest to gra przede wszystkim dla dzieci, ale wypróbowałam ją również jako osoba dorosła. Mamy w domu wariant sowy, który uważam za nieco lepszy.

Oceny gracza: Razem z bratem nagraliśmy część kosmitów. Dobre jest to, że błędy przeciwnika mają znaczenie i nawet obrońcy mogą wygrać, przeciwko wielu obcym kawałkom.

Oceny gracza: Nie znam szachów, wiem tylko, że rycerz idzie do L. Warcaby to coś zupełnie innego, a grałem w nie wiele partii szczególnie z mamą. Ale teraz odkryłam, że są lepsze gry planszowe niż odbijanie kółek na planszy do gry.

Oceny gracza: Warcraft III to jedna z moich ulubionych gier strategicznych na komputer. Musiałem więc wypróbować wersję z grą planszową, która była całkiem niezła.

Oceny gracza: Wiem, że kiedyś bardzo lubiłem tę grę, ale nie pamiętam dobrze zasad. Jeśli jeszcze kiedyś się na nią natknę, na pewno spróbuję przynajmniej raz.

Oceny gracza: Zaczarowany Zamek jest podobny do Od bajki do bajki, a ja uznałem go za lepiej wykonany i co ważniejsze grywalny.

Oceny gracza: Podobnie jak oryginalna gra, Sailors nie jest rozgrywany bez rozszerzenia dla 5-6 graczy i zwykle kończy się walką o pierwsze miejsca.

Oceny gracza: Złoty człowieku, nie gniewaj się! W tej grze byłem o wiele bardziej zły, bo musiałem się cofać o wiele, wiele pól. Szczególnie pod koniec było to dość frustrujące.